ಸಂಸತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಿದ ಪ್ರಧಾನಿ
ಮೊದಲ ಪ್ರಧಾನಮಂತ್ರಿ ಜವಾಹರಲಾಲ್ ನೆಹರೂ ಅವರಿಂದ ಹಿಡಿದು ಮನಮೋಹನ್ ಸಿಂಗ್ವರೆಗೆ ಆ ಉನ್ನತ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಇರುವ ಯಾರೂ ಉಡಾಫೆಯಾದ ಮಾತನ್ನು ಸಂಸತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಆಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಭಾರತದ ಸಂಸತ್ತಿನ ಘನತೆ ಉಳಿದುಕೊಂಡು ಬಂದಿರುವುದೇ ಇಂತಹ ಪ್ರಧಾನಿಗಳು ಮತ್ತು ಅವರಿಗೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆಯಿಂದ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಬಂದ ಪ್ರತಿಪಕ್ಷ ನಾಯಕರಿಂದ ಎಂದು ಹೇಳಿದರೆ ಅತಿಶಯೋಕ್ತಿಯಲ್ಲ. ಆದರೆ ಕಳೆದ ಏಳು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಸಂಸತ್ತಿನ ಕಲಾಪಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿದರೆ, ಸದನದಲ್ಲಿ ಆಡಳಿತ ಪಕ್ಷದ ಸದಸ್ಯರು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಮಂತ್ರಿಗಳು ಮತ್ತು ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಗಳು ಮಾತನಾಡುವ ಶೈಲಿಯನ್ನು ಅವಲೋಕಿಸಿದರೆ ಸಂಸದೀಯ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಭವಿಷ್ಯದ ದಿನಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಆತಂಕ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ.
ಪ್ರಧಾನಿ ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿಯವರು ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ಚುನಾವಣಾ ಪ್ರಚಾರಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಬಹಿರಂಗ ಸಭೆಗಳಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದ ಭಾಷಣಗಳನ್ನೇ ಸಂಸತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಪುನರುಚ್ಚರಿಸಿದರು.
ಸಂಸತ್ತಿನ ಜಂಟಿ ಅಧಿವೇಶನವನ್ನುದ್ದೇಶಿಸಿ ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿಯವರು ಮಾಡಿದ ಭಾಷಣದ ಕುರಿತ ವಂದನಾ ನಿರ್ಣಯದ ಮೇಲೆ ನಡೆದ ಚರ್ಚೆಗೆ ಉತ್ತರ ಕೊಡಬೇಕಾದ ಮೋದಿಯವರು ಅದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಅನಗತ್ಯವಾಗಿ ಪ್ರತಿಪಕ್ಷಗಳನ್ನು ಹಿಯ್ಯಿಳಿಸುವ, ಕೆರಳಿಸುವ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಿದರು. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಮಾತಿನ ಭರದಲ್ಲಿ ಸುಳ್ಳು ಕತೆಗಳನ್ನು ಹೇಳಿದರು. ದೇಶದ ಅನಾಹುತಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಮತ್ತು ಪ್ರತಿಪಕ್ಷಗಳೇ ಕಾರಣ ಎಂದು ನಿಂದಿಸಿದ ಅವರು ಕೋವಿಡ್ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಹರಡಲು ಕೂಡ ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷಗಳೇ ಕಾರಣ ಎಂದು ಅಪಹಾಸ್ಯಕರ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಆಡಿದರು. ಬೇರೆ ಯಾರೋ ಈ ಮಾತನಾಡಿದರೆ ಹೋಗಲಿ ಎನ್ನಬಹುದು. ಆದರೆ ಪ್ರಧಾನಿ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಇರುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಬಾಯಿಯಿಂದ ಇಂತಹ ಮಾತುಗಳು ಬರಬಾರದಿತ್ತು.
ಒಕ್ಕೂಟ ಸರಕಾರವು ಕೋವಿಡ್ ಸಾಂಕ್ರಾಮಿಕದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಸರಿಯಾಗಿ ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸಲಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಪ್ರತಿಪಕ್ಷ ಗಳ ಸಹಜ ಆರೋಪವಾಗಿತ್ತು. ಇದಕ್ಕೆ ಸಕಾರಾತ್ಮಕವಾದ ಸಮಾಧಾನಕರವಾದ ಉತ್ತರವನ್ನು ಪ್ರಧಾನಿ ಮೋದಿಯವರು ಕೊಡಬಹುದಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅದನ್ನು ಕೈ ಬಿಟ್ಟ ಮೋದಿಯವರು ಲಾಕ್ಡೌನ್ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ವಲಸೆ ಕಾರ್ಮಿಕರು ತಮ್ಮ ಊರುಗಳಿಗೆ ವಾಪಸಾಗಲು ಪ್ರತಿಪಕ್ಷಗಳ ಪ್ರಚೋದನೆಯೇ ಕಾರಣ ಎಂದು ಹಸಿ ಸುಳ್ಳನ್ನು ಹೇಳಿದರು. ಕೊರೋನ ಮೊದಲ ಅಲೆ ಅಬ್ಬರಿಸಿ ವ್ಯಾಪಿಸಲು ಯಾರು ಕಾರಣ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ಮೋದಿಯವರು ತಮಗೆ ತಾವೇ ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿತ್ತು.ಕೊರೋನ ವೈರಾಣು ಇನ್ನೂ ಭಾರತದ ಒಳಗೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಆಗ ಪ್ರಧಾನಿ ಮೋದಿಯವರು ಅಮೆರಿಕದ ಅಧ್ಯಕ್ಷ ಟ್ರಂಪ್ ಅವರನ್ನು ಗುಜರಾತ್ಗೆ ಆಹ್ವಾನಿಸಿ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಜನರ ಬಹುದೊಡ್ಡ ಸಮಾವೇಶ ಮಾಡಿದರು. ಆಗಲೇ ಕೊರೋನ ಸಾಂಕ್ರಾಮಿಕ ಹಬ್ಬಲು ಚಾಲನೆ ನೀಡಿದಂತಾಯಿತು. ಎರಡನೆಯದಾಗಿ ಕೊರೋನ ಸಾಂಕ್ರಾಮಿಕ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಹಬ್ಬತೊಡಗಿದ ನಂತರ ಯಾವುದೇ ಪೂರ್ವ ಸೂಚನೆಯನ್ನು ನೀಡದೆ ಪ್ರಧಾನಿ ಮೋದಿಯವರು ಒಮ್ಮಿಂದೊಮ್ಮೆಲೇ ಲಾಕ್ ಡೌನ್ ಘೋಷಣೆ ಮಾಡಿದ್ದರಿಂದ ಮುಂಬೈ, ದಿಲ್ಲಿ, ಬೆಂಗಳೂರು, ಚೆನ್ನೈನಂತಹ ಮಹಾನಗರಗಳಲ್ಲಿ ಬದುಕು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದ್ದ ವಲಸೆ ಕಾರ್ಮಿಕರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಊರುಗಳಿಗೆ ಹೋಗುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರೆ ಪರ್ಯಾಯ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಈ ವಲಸೆ ಕಾರ್ಮಿಕರು ಊರುಗಳಿಗೆ ವಾಪಸ್ ಹೋಗಲು ಸರಕಾರ ಯಾವುದೇ ವಾಹನ, ರೈಲು ಸೌಕರ್ಯವನ್ನು ಒದಗಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಕಾಲ್ನಡಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳು ಮರಿಗಳನ್ನು, ವಯಸ್ಸಾದ ತಂದೆ-ತಾಯಿಯನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಈ ಕಾರ್ಮಿಕರು ಊರಿಗೆ ಹೊರಟರು. ಅದರಲ್ಲಿ ಅನೇಕರು ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಹೆಣವಾದರು. ಇದರ ಹೊಣೆಯನ್ನು ಹೊತ್ತು ದೇಶದ ಕ್ಷಮೆ ಯಾಚಿಸಬೇಕಾಗಿದ್ದ ಪ್ರಧಾನಿ ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷಗಳ ಮೇಲೆ ಗೂಬೆ ಕೂರಿಸುವ ಮಾತನ್ನಾಡುವುದು ಅವರ ಘನತೆಗೆ ತಕ್ಕುದಲ್ಲ.
ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಆರೋಗ್ಯವನ್ನು ಕಾಪಾಡಲು ಆಡಳಿತ ಮತ್ತು ಪ್ರತಿಪಕ್ಷಗಳು ಹೊಂದಾಣಿಕೆಯಿಂದ ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಸರಕಾರದ ಲೋಪ ದೋಷಗಳನ್ನು ವಿಮರ್ಶೆ ಮಾಡುವುದು ಪ್ರತಿಪಕ್ಷಗಳ ಕರ್ತವ್ಯ. ಪ್ರತಿಪಕ್ಷಗಳ ಟೀಕೆಗಳನ್ನು ಸ್ವಾಗತಿಸಿ ಸಮಾಧಾನಕರ ಉತ್ತರ ನೀಡುವುದು ಅಧಿಕಾರದಲ್ಲಿರುವವರ ಜವಾಬ್ದಾರಿ. ಅದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಪ್ರಧಾನಿ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿರುವವರು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಇನ್ನೂ ನೂರು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೀಯಾಳಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.
ಪ್ರಧಾನಿ ಮೋದಿಯವರು ಇಷ್ಟೊಂದು ಹತಾಶರಾಗಿ ಮಾತನಾಡಲು ಕಾರಣ ಕಳೆದ ಏಳು ವರ್ಷಗಳ ಅವರ ಆಡಳಿತ ವೈಫಲ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಸಮಜಾಯಿಷಿ ನೀಡುವ ಉತ್ತರ ತನ್ನ ಬಳಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ಬೆಲೆ ಏರಿಕೆ, ಹಣದುಬ್ಬರ, ನಿರುದ್ಯೋಗ, ಅವನತಿಯತ್ತ ಸಾಗಿದ ಅರ್ಥವ್ಯವಸ್ಥೆ ಹೀಗೆ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರನ್ನು ಬಾಧಿಸುವ ಯಾವ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೂ ಅವರ ಬಳಿ ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾದ ಉತ್ತರವಿರಲಿಲ್ಲ. ಇಂದಿನ ತಮ್ಮ ಸರಕಾರದ ವೈಫಲ್ಯಗಳಿಗೆ ಹಿಂದಿನ ಸರಕಾರಗಳನ್ನು ಹೊಣೆ ಮಾಡುತ್ತಾ, ಸುಳ್ಳಿನ ಸೌಧ ಕಟ್ಟಿ ಅದರ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಸರಕಾರದ ವೈಫಲ್ಯಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿ ಹಾಕುವ ಹತಾಶೆಯ ಯತ್ನಕ್ಕೆ ಕೈ ಹಾಕಿದ್ದಾರೆ.
ಜನಸಾಮಾನ್ಯರನ್ನು ಬಾಧಿಸುತ್ತಿರುವ ಜ್ವಲಂತ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಬಿಜೆಪಿಯ ಬಳಿ ಯಾವ ಉತ್ತರವೂ ಇಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಸಂಸತ್ತಿನ ಒಳಗೆ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳುತ್ತಾ, ಸಂಸತ್ತಿನ ಹೊರಗೆ ಜಾತಿ, ಧರ್ಮದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯರನ್ನು ವಿಭಜಿಸುತ್ತ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಹೆಣಗಾಡುತ್ತಿದೆ.
