ಅಸಾಂವಿಧಾನಿಕ, ಅಮಾನವೀಯ ಕಾಯ್ದೆ!

ಪೌರತ್ವ ಕಾಯ್ದೆಯ ವಿರುದ್ಧ ಮೂವರು ಹಿರಿಯ ವಿಶ್ರಾಂತ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್‌ನಲ್ಲಿ ರಿಟ್ ಅರ್ಜಿ ಸಲ್ಲಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಅರ್ಜಿಯ ಸಾರಾಂಶವನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಭಾಷಾಂತರಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಸರಳ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಏಕೆ ಈ ಕಾಯ್ದೆ ಸರಿ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ರಿಟ್ ಅರ್ಜಿಯಲ್ಲಿ ವಿವರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಹೈಕಮಿಷನರ್ ಆಗಿದ್ದ ದೇವ್ ಮುಖರ್ಜಿ, ಸೋಮಸುಂದರ್ ಬುರ್ರಾ, ಅಮಿತಾಭಾ ಪಾಂಡೆ ಎಂಬ ಇಬ್ಬರು ನಿವೃತ್ತ ಹಿರಿಯ ಐಎಎಸ್ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಸಲ್ಲಿಸಿರುವ ರಿಟ್ ಅರ್ಜಿ ಇದು.

ಶತಮಾನಗಳಿಂದ ಮನುಷ್ಯ ಧರ್ಮ ಮತ್ತು ನಂಬಿಕೆಗಳ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ದೌರ್ಜನ್ಯ, ತಾರತಮ್ಯ ಮತ್ತು ಹಿಂಸೆಗಳಿಗೆ ಬಲಿಯಾಗುತ್ತಾ ಬಂದಿದ್ದಾನೆ. ಇದರಿಂದಾಗಿ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು, ಕುಟುಂಬಗಳು, ಜನಸಮುದಾಯಗಳು ತಮ್ಮ ತಾಯ್ನೆಲವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಬೇಕಾದ ಮತ್ತು ಬೇರೆಲ್ಲೋ ಹೋಗಿ ಆಶ್ರಯ ಪಡೆಯುವ ದಾರುಣ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬಂದದ್ದಿದೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅವರಿಗೆ ಆಯ್ಕೆಗಳಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಜಗತ್ತಿನ ಚರಿತ್ರೆ ಎಂದರೆ, ಗಂಡಸರು, ಹೆಂಗಸರು ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳು ತಮ್ಮದೇ ನೆಲದಲ್ಲಿ ಪರಕೀಯರಾಗುವುದರ ಮತ್ತು ಅವರ ಆ ಅಸಹಾಯಕ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಸಮಾಜಗಳು, ದೇಶಗಳು ಅವರಿಗೆ ಆಶ್ರಯ ನೀಡಿದ್ದರ ಕಥೆಯೇ ಆಗಿದೆ.

ಪೌರತ್ವ (ತಿದ್ದುಪಡಿ) ಕಾಯ್ದೆ, 2019 ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಹ ಕಾಯ್ದೆ ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ದೌರ್ಜನ್ಯಕ್ಕೊಳಗಾದವರಿಗೆ ಅನುಕೂಲ ಮಾಡಿಕೊಡುವ ಕಾಯ್ದೆಯಂತೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಈ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಹ ಕಾಯ್ದೆಯು ದೌರ್ಜನ್ಯಕ್ಕೊಳಗಾದವರ ನಡುವೆ, ನಂಬಿಕೆ ಮತ್ತು ಮೂಲ ದೇಶದ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ತಾರತಮ್ಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಸರಿಯಾದ ಧರ್ಮ (ಹಿಂದೂ, ಸಿಖ್, ಜೈನ್, ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್, ಪಾರ್ಸಿ, ಬೌದ್ಧ) ಮತ್ತು ಸರಿಯಾದ ಮೂಲದೇಶ (ಪಾಕಿಸ್ತಾನ, ಅಫ್ಘಾನಿಸ್ತಾನ, ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶ)ದ ನಿರಾಶ್ರಿತರು ಮತ್ತು ವಲಸೆ ಬಂದವರಿಗೆ ಅಕ್ರಮ ವಲಸಿಗರೆಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಕಾನೂನು ಕ್ರಮದಿಂದ ಮುಕ್ತಿ ನೀಡಿ ಫಾಸ್ಟ್ ಟ್ರಾಕ್ ಮೂಲಕ ಪೌರತ್ವ ನೀಡುವ ಮಾತನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಹ ಕಾಯ್ದೆ ಆಡುತ್ತದೆ. ಆದರೆ, ತಪ್ಪು ದೇಶಗಳ ತಪ್ಪು ಧರ್ಮದ ನಿರಾಶ್ರಿತರು ಮತ್ತು ವಲಸಿಗರಿಗೆ ಅವರು ಇಲ್ಲಿ ಒಳಗೊಳ್ಳಲು ತಾವು ಅರ್ಹರೆಂದು ವೈಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ಸಾಬೀತು ಮಾಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ, ಅವರಿಗೆ ಕ್ಷಮಾದಾನವಾಗಲೀ, ಪೌರತ್ವವಾಗಲೀ ಇಲ್ಲ. ಇದು ಅನ್ಯಾಯವಾದ ತಾರತಮ್ಯ ಮತ್ತು ಸಕಾರಣ ಇಲ್ಲದೆ ಸಮಾನ ಗೌರವ ಮತ್ತು ಕಳಕಳಿಗಳನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಗೌರವಯುತವಾಗಿ ನಿವೇದಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಹ ಕಾಯ್ದೆಯು ಸಮಾನತೆ ಮತ್ತು ಸಮಾನ ಪರಿಗಣನೆಯ ಎಲ್ಲ ತತ್ವಗಳನ್ನು ಉಲ್ಲಂಘಿಸುತ್ತದೆ, ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನದ ಮೂಲ ಲಕ್ಷಣವಾದ ಜಾತ್ಯತೀತತೆಯ ‘‘ಹಾನಿ ಮತ್ತು ನಾಶಕ್ಕೆ’’ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ, ಹಾಗಾಗಿ ಅದನ್ನು ಅಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ಎಂದು ಕಿತ್ತುಹಾಕಬೇಕಾಗಿದೆ.

ಈ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಹ ಕಾಯ್ದೆ ಅಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಭಾರತ ಗಣರಾಜ್ಯದ ತಳಹದಿಯಲ್ಲಿರುವ ತತ್ವಾದರ್ಶಗಳಿಗೂ ಇದು ತದ್ವಿರುದ್ಧವಾಗಿದೆ. 1947ರಲ್ಲಿ, ಕೆಲವು ಬದಲಾಯಿಸಲಾಗದ ಸತ್ಯಗಳ ತಳಹದಿಯ ಮೇಲೆ ಈ ದೇಶ ಸ್ಥಾಪನೆಯಾಗಿದೆ. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯವಾದುದು ಭಾರತ ಆವತ್ತಿಗೂ-ಈವತ್ತಿಗೂ-ಯಾವತ್ತಿಗೂ ? ಎಲ್ಲ ಧಾರ್ಮಿಕ ನಂಬಿಕೆಗಳಿಗೂ ತವರಾಗಿತ್ತು, ವೈವಿಧ್ಯತೆ ಮತ್ತು ಬಹುತ್ವಗಳನ್ನು ಸ್ವಾಗತಿಸುತ್ತಿತ್ತು ಮತ್ತು ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಒಳಗೊಳ್ಳುತ್ತಿತ್ತು. ಭಾರತ ಸ್ಥಾಪನೆ ಆಗಿರುವುದು ‘‘ನಾಗರಿಕ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆ’’ ಚಿಂತನೆಯ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ. ‘‘ಭಾರತೀಯತೆ’’ ಎಂಬುದು ಸಂವಿಧಾನ ಮತ್ತದರ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಸಾಗುವುದರಲ್ಲಿದೆ ಮತ್ತು ವಿಭಜನೆಯ ವೇಳೆ ‘‘ದ್ವಿ-ರಾಷ್ಟ್ರ’’ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸುವುದರಲ್ಲಿ. ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಹ ಕಾಯ್ದೆಯು ಈ ಮೂಲಭೂತ ತತ್ವಗಳನ್ನು ಚೂರುಚೂರು ಮಾಡಿ, ಕೆಲವು ನಂಬಿಕೆ ಮತ್ತು ಧರ್ಮಗಳನ್ನು ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಬೇರೆಯವರಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ರಕ್ಷಣೆಗೆ ಅರ್ಹಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ.

ಭಾರತ ಗಣರಾಜ್ಯದ ಸ್ಥಾಪಕ ತತ್ವಗಳು ಮತ್ತು ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನದ ಆಶಯಗಳನ್ನು ಉಲ್ಲಂಘಿಸುವುದು ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೆ ಸಂವಿಧಾನದ ಮೂಲಭೂತ ಸಂರಚನೆಯನ್ನು ಹಾಗೂ ಸಂವಿಧಾನದ 14,21,25ನೇ ವಿಧಿಗಳನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಹ ಕಾಯ್ದೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಉಲ್ಲಂಘಿಸುತ್ತದೆ. ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಹ ಕಾಯ್ದೆಯು ಭಾರತದ ಗಡಿಯೊಳಗೆ ನಿರಾಶ್ರಿತರು ಮತ್ತು ವಲಸೆ ಬಂದವರ ನಡುವೆ ಎರಡು ವಿಚಾರಗಳಲ್ಲಿ ತಾರತಮ್ಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ: ಅವರ ಮೂಲ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆ ಮತ್ತು ಅವರ ಧರ್ಮದ ಹೆಸರಲ್ಲಿ. ಈ ವರ್ಗದಲ್ಲಿ ಬರುವವರು ಯಾರೆಂದರೆ (ಎ) ಅಕ್ರಮ ವಲಸಿಗರು ಎಂದು ಕಾನೂನು ಕ್ರಮದಿಂದ ರಿಯಾಯಿತಿ ಪಡೆಯುವವರು ಮತ್ತು (ಬಿ) ಫಾಸ್ಟ್ ಟ್ರಾಕ್ ಪೌರತ್ವ ಪಡೆಯುವವರು. ಅದಿಲ್ಲದವರು, ಕೇಂದ್ರ ಗ್ರಹ ಇಲಾಖೆ 2011ರಲ್ಲಿ ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಿದ ಸ್ಟಾಂಡರ್ಡ್ ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಹಣಾ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿಯ ಅಡಿ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಾಹಕ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯ ಅನ್ವಯ ‘‘ದೀರ್ಘಕಾಲಿಕ ವೀಸಾ’’ ಗಳಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಲು ಸೀಮಿತರಾಗುತ್ತಾರೆ. ಇದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಕೆಲವು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಕೆಲವು ಧರ್ಮಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಗುಂಪುಗಳಿಗೆ ಸೇರಿರುವ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಶಾಸನಾತ್ಮಕ ರಕ್ಷಣೆ ಮತ್ತು ಪೌರತ್ವ ಪಡೆದರೆ, ಇತರರು ಅಂತಹ ಯಾವುದೇ ಲಾಭಗಳಿಲ್ಲದೆ ಕಾರ್ಯಾಂಗದ ಮರ್ಜಿ ಕಾಯಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಭಾರತದ ಗಡಿಯೊಳಗಿರುವ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಅನ್ವಯವಾಗುವಂತೆ ಕಾನೂನಿನ ರಕ್ಷಣೆ ಸಮಾನವಾಗಿರಬೇಕೆಂಬ ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ಆಶಯವನ್ನಿದು ಉಲ್ಲಂಘಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಕಾನೂನು ತಾನೇ ಸ್ವತಃ ಶಾಸಕಾಂಗೀಯ ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸದಿದ್ದರೂ, ಕೇಂದ್ರ ಗೃಹ ಖಾತೆಯ 2015 ಮತ್ತು 16ರ ಪ್ರಕಟನಾ ಸ್ವರೂಪದ ಶಾಸಕಾಂಗೀಯ ದಾಖಲೆಗಳಿಂದ (ಈ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಹ ಕಾಯ್ದೆಯ ತಯಾರಿಗೆ ಪೂರ್ವಭಾವಿಯಾಗಿ ರಚಿತವಾದ ಜಂಟಿ ಸಂಸದಿಯ ಆಯೋಗಕ್ಕೆ ಸಲ್ಲಿಸಲಾದವು) ಮತ್ತು ಕಾಯ್ದೆಯ ಉದ್ದೇಶ ಮತ್ತು ಕಾರಣಗಳ ಹೇಳಿಕೆಯಲ್ಲಿ, ಈ ಕಾಯ್ದೆಯ ಮೂಲ ಉದ್ದೇಶ ಧಾರ್ಮಿಕ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಮೇಲಿನ ದೌರ್ಜನ್ಯಕ್ಕೆ ಪರಿಹಾರ ಒದಗಿಸುವುದೆಂದು ಹೇಳಲಾಗಿದೆ. ಈ ಉದ್ದೇಶ ಮತ್ತು ಗುರಿ ಮಹತ್ತರವಾದದ್ದೇ. ಆದರೆ, ಈ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಹ ಕಾಯ್ದೆಯು ಈ ಗುರಿಯನ್ನು ತಾರತಮ್ಯಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಅನುಷ್ಠಾನಗೊಳಿಸಲು ಹೊರಟಿದೆ. ಕೇವಲ ಕೆಲವು ದೇಶಗಳ ಕೆಲವೇ ಧರ್ಮದ ಜನರಿಗೆ ರಕ್ಷಣೆಯನ್ನು ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸಲಾಗಿದೆ.

ಹಾಗಾಗಿ, ಭಾರತದ ಆಸುಪಾಸಿನ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕೂಡ ಈ ಕೆಳಗಿನ ಸ್ಥಿತಿಗಳಿರಬಹುದು ಎಂಬ ವಾಸ್ತವವನ್ನು ಈ ಕಾನೂನು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸುತ್ತದೆ. (ಎ) ಪಾಕಿಸ್ತಾನ, ಅಫ್ಘಾನಿಸ್ತಾನ ಮತ್ತು ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶ ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಬೇರೆ ಆಸುಪಾಸಿನ ದೇಶಗಳಲ್ಲೂ ಧಾರ್ಮಿಕ ದೌರ್ಜನ್ಯಕ್ಕೊಳಗಾದ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರು ಇರಬಹುದು, (ಬಿ) ಮೇಲೆ ಹೇಳಲಾದ ಮೂರು ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಗಳು, ಸಿಖ್ಖರು, ಬೌದ್ಧರು, ಜೈನರು, ಪಾರ್ಸಿಗಳು ಮತ್ತು ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ನರ ಹೊರತಾಗಿಯೂ ಬೇರೆ ಧಾರ್ಮಿಕ ದೌರ್ಜನ್ಯಕ್ಕೊಳಗಾದ ಜನಸಮುದಾಯಗಳಿರಬಹುದು ಮತ್ತು (ಸಿ) ಈ ಎಲ್ಲ ದೇಶಗಳು ಮತ್ತು ಎಲ್ಲ ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲೂ ಧಾರ್ಮಿಕೇತರ ದೌರ್ಜನ್ಯಗಳಿಗೆ ಒಳಗಾದ ಜನರು ಇರಬಹುದು (2011ರ ಸ್ಟಾಂಡರ್ಡ್ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಣಾ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿ ಇದನ್ನು ಗುರುತಿಸಿದೆ)

ಇದರ ಫಲವಾಗಿ, ಕೆಳಗಿನ ಉದಾಹರಣೆಗಳು ತೋರಿಸುವಂತೆ, ಕಾಯ್ದೆಯು ಇಂತಹ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಜನರ ನಡುವೆ ಅನ್ಯಾಯ ಮತ್ತು ತಾರತಮ್ಯಗಳನ್ನು ಎಸಗುತ್ತದೆ :

ಎ.) ಶ್ರೀಲಂಕಾದಿಂದ ಧಾರ್ಮಿಕ ದೌರ್ಜನ್ಯದ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಪಲಾಯನ ಮಾಡಿರುವ ಒಬ್ಬ ಶ್ರೀಲಂಕಾದ ತಮಿಳ ವ್ಯಕ್ತಿ ಅಥವಾ ಧಾರ್ಮಿಕ ಕಾರಣಗಳಿಗಾಗಿ ಮಾನವ ಹತ್ಯೆಯಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಮ್ಯಾನ್ಮಾರ್‌ನಿಂದ ಪಲಾಯನ ಮಾಡಿದ ಒಬ್ಬ ರೊಹಿಂಗ್ಯಾ ಮುಸ್ಲಿಮ್, ಈ ಕಾಯ್ದೆಯಡಿ ಆಶ್ರಯ ಪಡೆಯ ಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಇದೇ ಕಾರಣಗಳಿಗಾಗಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದಿಂದ ಪಲಾಯನ ಮಾಡಿರುವ ಒಬ್ಬ ಹಿಂದೂ ಆಶ್ರಯ ಪಡೆಯುತ್ತಾನೆ ? ಈ ಮೂವರೂ ‘‘ಭಾರತದ ಗಡಿಯ ಒಳಗೆ ಇರುವ ಹೊರತಾಗಿಯೂ’’ ಹೀಗಾಗುತ್ತದೆ.

ಬಿ.) ಧಾರ್ಮಿಕ ದೌರ್ಜನ್ಯಕ್ಕೊಳಗಾಗಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದಿಂದ ಪಲಾಯನ ಮಾಡಿರುವ ಅಹ್ಮದೀಯ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬರಿಗೆ ಈ ಕಾಯ್ದೆಯಡಿ ಇಲ್ಲಿ ಆಶ್ರಯ ದೊರಕುವುದಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಇದೇ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದಿಂದ ಪಲಾಯನ ಮಾಡಿದ ಒಬ್ಬ ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ ಆಶ್ರಯ ಪಡೆಯುತ್ತಾನೆ? ಈ ಇಬ್ಬರೂ ‘‘ ಭಾರತದ ಗಡಿಯ ಒಳಗೆ ಇರುವ ಹೊರತಾಗಿಯೂ’’ ಹೀಗಾಗುತ್ತದೆ.

ಸಿ.) ರಾಜಕೀಯ ದೌರ್ಜನ್ಯದ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಚೀನಾದಿಂದ ಪಲಾಯನ ಮಾಡಿರುವ ಒಬ್ಬ ಟಿಬೇಟಯನ್ ರಾಜಕೀಯ ಚಳವಳಿಗಾರ ಅಥವಾ ಸಾಮಾಜಿಕ ದೌರ್ಜನ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದಿಂದ ಪಲಾಯನ ಮಾಡಿರುವ ಒಬ್ಬರು ಮಹಿಳಾ ಹಕ್ಕುಗಳ ಚಳವಳಿಗಾರ ಈ ಕಾನೂನಿನ ಅಡಿ ಆಶ್ರಯ ಪಡೆಯುವುದಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಧಾರ್ಮಿಕ ದೌರ್ಜನ್ಯಕ್ಕೊಳಗಾದ ಅಫ್ಘಾನಿಸ್ತಾನಿ ಬೌದ್ಧ ಆಶ್ರಯ ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ? ಈ ಮೂವರೂ ‘‘ಭಾರತದ ಗಡಿಯ ಒಳಗೆ ಇರುವ ಹೊರತಾಗಿಯೂ’’ ಹೀಗಾಗುತ್ತದೆ.

ಹಾಗಾಗಿ ಈ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಹ ಕಾಯ್ದೆ ಸಕಾರಣವನ್ನಾಗಲೀ, ಕರುಣೆಯನ್ನಾಗಲೀ, ಮಾನವೀಯತೆಯನ್ನಾಗಲೀ ಹೊಂದಿಲ್ಲ, ಸಾಂವಿಧಾನಿಕವಾಗಿಯೂ ಮಾನ್ಯತೆ ಗಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಂತಿಲ್ಲ.

ಇದಲ್ಲದೆ, ಧರ್ಮ ಮತ್ತು ಧರ್ಮಾಧರಿತ ದೌರ್ಜನ್ಯಗಳನ್ನು ದೇಶದ ಪೌರತ್ವಕ್ಕೆ ಸ್ಪಷ್ಟ ಕ್ಲೇಮುಗಳಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸುತ್ತಾ, ಅದೇ ವೇಳೆಗೆ ಬೇರೆ ಧಾರ್ಮಿಕೇತರ ದೌರ್ಜನ್ಯಗಳಿಗೆ ಅದೇ ಪಾವಿತ್ರವನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸುತ್ತಾ ಇರುವ ಈ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಹ ಕಾಯ್ದೆ ಜಾತ್ಯತೀತತೆಯ ಮೂಲಭೂತ ತತ್ವವನ್ನೇ ಉಲ್ಲಂಘಿಸುತ್ತದೆ. ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ನಾಗರಿಕ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಧರ್ಮ ಅಥವಾ ನಂಬಿಕೆಯ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ಗುರುತಿಸುವುದನ್ನು ಭಾರತದ ಜಾತ್ಯತೀತತೆಯ ತತ್ವವು ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗಿಯಾಗಲೀ ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿಯಾಗಲೀ ಮಾನ್ಯ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಜನರನ್ನು ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸಿ ಮೇಲುಕೀಳೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಿ ಹೀಗೆ ಮಾಡಲು ಇಲ್ಲಿ ಅವಕಾಶವೇ ಇಲ್ಲ.

ಅರ್ಜಿದಾರರು ವಿಶ್ರಾಂತ ಜನಸೇವಕರಾಗಿದ್ದು ತಮ್ಮ ಇಡಿಯ ವೃತ್ತಿಬದುಕನ್ನು ದೇಶದ ಸಂವಿಧಾನವನ್ನು ಎತ್ತಿಹಿಡಿಯುವ, ಅದರ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಗಳನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಮುಡಿಪಾಗಿಟ್ಟವರು. ಎಲ್ಲ ನಿರಾಶ್ರಿತರು ಮತ್ತು ವಲಸಿಗರಿಗೆ ನ್ಯಾಯಬದ್ಧ, ಸಮಾನ ಅವಕಾಶಗಳಿರುವ, ನೈಸರ್ಗೀಕರಣದ ಮೂಲಕ ಪೌರತ್ವ ನೀಡುವ ನೀತಿಗೆ ನಮ್ಮ ಆಕ್ಷೇಪ ಇಲ್ಲ. ಇದೊಂದು ನೈತಿಕ ಆವಶ್ಯಕತೆ ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೇ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಭಾರತವು ಈ ತನಕ ಪಡೆದಿರುವ ತೆರೆದ, ಬಹುತ್ವದ, ವೈವಿದ್ಯತೆಗಳಿಂದೊಡಗೂಡಿದ ಸಮಾಜ ಎಂಬ ಚಾರಿತ್ರಿಕ ಸ್ಥಾನಮಾನಕ್ಕೆ ತಕ್ಕುದಾಗಿದೆ, ರಕ್ಷಣೆ ಬಯಸಿ ಬಂದವರಿಗೆ ಯಾವತ್ತೂ ರಕ್ಷಣೆ ನೀಡಿದೆ, ಎಲ್ಲ ಧರ್ಮ, ನಂಬಿಕೆ, ಜೀವನ ಶೈಲಿಗಳ ಜನರನ್ನೂ ಯಾವತ್ತಿಗೂ ಸ್ವಾಗತಿಸಿದೆ, ಸಹನೆ ಮತ್ತು ಸ್ವೀಕಾರದ ಮನೋಭಾವ ಭಾರತದ ನಾಗರೀಕತೆಯ ಲಕ್ಷಣವೇ ಆಗಿದೆ ಎಂಬ ಕಾರಣಗಳಿಗಾಗಿಯೂ ಇದು ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಆದರೆ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಹ ಕಾಯ್ದೆಯು ಈ ಗುರಿಯನ್ನು ತಲುಪುವುದಿಲ್ಲ ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೇ, ತಾರತಮ್ಯದ ಕಾನೂನುಗಳಿಗೆ ಕಾರಣ ಆಗಲಿದೆ. ಈ ಕಾರಣಗಳಿಗಾಗಿ, ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಹ ಕಾಯ್ದೆಯು ಅಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ಮತ್ತು ನ್ಯಾಯಾಲಯವು ಅದನ್ನು ರದ್ದುಪಡಿಸಬೇಕೆಂದು ಕೋರುತ್ತೇವೆ.

ದಿನಾಂಕ ಪಟ್ಟಿ

♦ 15-8-1947: ಅಹಿಂಸೆ, ಮಾನವೀಯತೆ, ಸಮಾನತೆ, ಜಾತ್ಯತೀತತೆಯ ತತ್ವಗಳ ಮೇಲೆ ಸುದೀರ್ಘವಾದ ಹೋರಾಟದ ಬಳಿಕ ಭಾರತ ಸ್ವತಂತ್ರ, ಸಾರ್ವಭೌಮ ದೇಶವಾಗಿದೆ. ಭಾರತದ ಸ್ವಾತಂತ್ರವು ಮೊಹಮ್ಮದ್ ಅಲಿ ಜಿನ್ನಾ ಅವರ ಹಿಂದೂಗಳು ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಮರು ತಮ್ಮಿಳಗೇ ಎರಡು ರಾಷ್ಟ್ರಗಳು ಮತ್ತವರಿಗೆ ಸ್ವಂತ ತಾಯ್ನೆಲಗಳು ಬೇಕು ಎಂಬ ‘‘ ಎರಡು-ರಾಷ್ಟ್ರ ಸಿದ್ಧಾಂತ’’ ವನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಿದೆ. ಬದಲಾಗಿ ದೇಶ ಮತ್ತು ದೇಶದ ಸಂವಿಧಾನ ವೈವಿಧ್ಯತೆ, ಬಹುತ್ವ ಮತ್ತು ಒಳಗೊಳ್ಳುವಿಕೆಯ ತತ್ವಗಳನ್ನು ಆಧರಿಸಿದೆ.

♦  1947-50: ಈ ತತ್ವಗಳ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ಮೂರುವರ್ಷಗಳ ದೀರ್ಘ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯ ಬಳಿಕ ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನವನ್ನು ರಚಿಸಲಾಯಿತು. ಪೌರತ್ವದ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳುವ ಸಂವಿಧಾನದ ಎರಡನೇ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಇದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಉಲ್ಲೇಖವಾಗಿದ್ದು, ಧಾರ್ಮಿಕ ಮತ್ತು ಜನಾಂಗೀಯ ತಳಹದಿಯ ಪೌರತ್ವ(jus sanguinis) ಮತ್ತು ಹುಟ್ಟು, ವಾಸ ಹಾಗೂ ಗಡಿ ಆಧರಿತ ಪೌರತ್ವ (jus soli)ಗಳನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ತಿರಸ್ಕರಿಸಿದೆ.

♦  30-12-1955: ಪೌರತ್ವ ಕಾಯ್ದೆ ಶಾಸನವಾಯಿತು. ಅದು ಮೇಲೆ ಹೇಳಿದ ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ತತ್ವಗಳನ್ನೇ ಆಧರಿಸಿದೆ.

♦  24-4-1973: ಮಾನ್ಯ ನಾಯಾಲಯವು ಕೇಶವಾನಂದ ಭಾರತಿ ವರ್ಸಸ್ ಕೇರಳ ರಾಜ್ಯ ಪ್ರಕರಣದ ತೀರ್ಪಿನಲ್ಲಿ, ಜಾತ್ಯತೀತತೆ ಭಾರತೀಯ ಸಂವಿಧಾನದ ಮೂಲ ಸಂರಚನೆಯ ಭಾಗ ಎಂದು ಹೇಳಿದೆ. ಮುಂದೆ ಎಸ್.ಆರ್. ಬೊಮ್ಮಾಯಿ ವರ್ಸಸ್ ಭಾರತ ಸರಕಾರ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲೂ ಇದನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿದಿದೆ.

♦  7-12-1985: ಅಸ್ಸಾಂ ಒಪ್ಪಂದದ ಬಳಿಕ, ಪೌರತ್ವ ಕಾಯ್ದೆಗೆ 6A ಸೆಕ್ಷನ್ ‘‘ಅಸ್ಸಾಂ ಒಪ್ಪಂದದನ್ವಯ ಬರುವ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಿಗೆ ಪೌರತ್ವದ ವಿಶೇಷ ಪ್ರಾವಧಾನಗಳು’’ ಸೇರ್ಪಡೆಯಾಯಿತು. ಈ ವಿಭಾಗವು ‘‘ನಿರ್ದಿಷ್ಟ’’ ಭೂಭಾಗದಿಂದ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬರುವ ‘‘ಭಾರತೀಯ ಮೂಲದ’’ ಜನರಿಗೆ ಹಾಗೆ ಮಾಡಲು ಕೊನೆಯ ದಿನಾಂಕಗಳನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಸೆಕ್ಷನ್ 6A ಸಾಂವಿಧಾನಿಕವೇ ಎಂಬ ಬಗ್ಗೆ ತಕರಾರು ಈಗಲೂ ತಮ್ಮ ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ಮುಂದೆ ವಿಚಾರಣೆಗೆ ಬಾಕಿ ಇದೆ.

♦  3-12-2004: ಪೌರತ್ವ ಕಾಯ್ದೆಯ 3ನೇ ವಿಧಿಯನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಲಾಯಿತು. ಇದು jus soli ತತ್ವವನ್ನು 1987ರ ಬಳಿಕ ಜನಿಸಿದವರಿಗಾಗಿ ಭಾಗಷಃ ಬದಲಾಯಿಸುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಧಾರ್ಮಿಕ ನಂಬಿಕೆ ಪೌರತ್ವಕ್ಕೆ ತಳಹದಿಯಾಗಿಲ್ಲ.

♦  29-12-2011: ನಿರಾಶ್ರಿತರೆಂದು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ವಾಸವಿರುವ ವಿದೇಶಿ ನಾಗರಿಕರ ಸಮಸ್ಯೆಗಳ ಪರಿಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಕೇಂದ್ರ ಗೃಹ ಸಚಿವಾಲಯವು ಸ್ಟಾಂಡರ್ಡ್ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿ ಪ್ರಕಟಿಸಿತು. ಅದರ ಪ್ರಕಾರ, ಈ ಕ್ಲೇಮುಗಳನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸಿ, ಸರಿಯೆಂದು ಕಂಡುಬಂದರೆ ‘‘ದೀರ್ಘಕಾಲಿಕ ವೀಸಾ’’ ನೀಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ವೀಸಾ ನೀಡಿಕೆಗೆ ಆಧಾರ, ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ಅವರ ತಾಯ್ನಿಡಿನಲ್ಲಿ ಜಾತಿ, ಧರ್ಮ, ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ದೌರ್ಜನ್ಯ ಆಗಿದೆಯೇ ಎಂಬುದು.

♦ 7-9-2015: ಗ್ರಹ ಖಾತೆಯು  GSR 685 (E)ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಹ ಪ್ರಕಟನೆ ಹೊರಡಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು 1950ರ ಪಾಸ್‌ಪೋರ್ಟ್ ನಿಯಮಗಳನ್ನು ತಿದ್ದುಪಡಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಈ ತಿದ್ದುಪಡಿಯಲ್ಲಿ, ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶ ಮತ್ತು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ಸಮುದಾಯಗಳು ಅಂದರೆ ಹಿಂದೂಗಳು, ಸಿಖ್, ಬೌದ್ಧ, ಪಾರ್ಸಿ, ಜೈನ ಮತ್ತು ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ನರು ಧಾರ್ಮಿಕ ದೌರ್ಜನ್ಯ ಅಥವಾ ಅದರ ಭಯದಿಂದ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಆಶ್ರಯ ಪಡೆಯಬಯಸಿದರೆ ಮತ್ತು ಅವರು 2014 ಡಿಸೆಂಬರ್ 31ರ ಮುನ್ನ ಭಾರತವನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸಿದ್ದರೆ, ಅವರಿಗೆ ಸೂಕ್ತ ದಾಖಲೆಪತ್ರಗಳಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಮುಕ್ತ ಪ್ರವೇಶ ಇರುತ್ತದೆ (ಪಾಸ್‌ಪೋರ್ಟ್ ನಿಯಮಗಳ ನಿಯಮ 3). ಇದಲ್ಲದೇ ಈ ಪ್ರಕಟನೆಯು 1948ರ ವಿದೇಶೀಯರ ಆದೇಶಕ್ಕೂ ತಿದ್ದುಪಡಿಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತದೆ.

♦ 18-7-2016: ಗೃಹ ಸಚಿವಾಲಯವು ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಹವಾದ GSR 702 (E) and 703 (E) ಮೂಲಕ ರಕ್ಷಣೆಯನ್ನು ಅಫ್ಘಾನಿಸ್ತಾನ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯರಿಗೂ ವಿಸ್ತರಿಸುತ್ತದೆ.

♦ ಜುಲೈ-ಆಗಸ್ಟ್2016: ಪೌರತ್ವ (ತಿದ್ದುಪಡಿ) ಕಾಯ್ದೆ 2016, ಲೋಕಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಮಂಡನೆಯಾಯಿತು (ಇದು ಬಹುತೇಕ ಈಗ ಜಾರಿಗೆ ಬಂದಿರುವ ಕಾಯ್ದೆಯ ರೀತಿಯಲ್ಲೇ ಇದೆ) ಇದರಲ್ಲಿ ಮೂರು ದೇಶಗಳ ಆರು ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಮುದಾಯಗಳಿಗೆ ಅಕ್ರಮ ವಲಸಿಗರನ್ನು ಪೌರರನ್ನಾಗಿಸುವ ಅವಕಾಶ ನೀಡಲಾಗಿದೆ. ಇದನ್ನು 2016ರಲ್ಲಿ ಜಂಟಿ ಸಂಸದೀಯ ಸಮಿತಿಗೆ ಒಪ್ಪಿಸಲಾಯಿತು.

♦  4-1-2019: ವಿಸ್ತೃತ ಚರ್ಚೆಯ ಬಳಿಕ ಜಂಟಿ ಸಂಸದೀಯ ಸಮಿತಿಯು (ಕೆಲವು ಆಕ್ಷೇಪಗಳೊಂದಿಗೆ) ಈ ಮಸೂದೆಯನ್ನು ಮಂಡಿಸಬಹುದೆಂದು ಶಿಫಾರಸು ಮಾಡಿತು. ಸಮಿತಿ ತನ್ನ ವರದಿಯಲ್ಲಿ ಈ ಮಸೂದೆಯ ಉದ್ದೇಶ 2015 ಮತ್ತು 2016ರ ಗೃಹ ಇಲಾಖೆಯ ಪ್ರಕಟನೆಗಳಿಗೆ ಶಾಸನರೂಪ ನೀಡುವುದು ಈ ಮಸೂದೆಯ ಉದ್ದೇಶ ಎಂದು ಗೃಹ ಇಲಾಖೆಯ ನಿಲುವನ್ನು ದಾಖಲಿಸಿದೆ.

♦  9.12.2019: ಪೌರತ್ವ (ತಿದ್ದುಪಡಿ) ಕಾಯ್ದೆ 2019ಲೋಕಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಅಂಗೀಕಾರಗೊಂಡಿತು. ಇದು 2016ರ ಮಸೂದೆಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿದ್ದು, ನೋಂದಣಿ ಪ್ರಮಾಣಪತ್ರ ಅಥವಾ ನೈಸರ್ಗೀಕರಣ ಗಳಿಸಲು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಪ್ರವೇಶದ ಕೊನೆಯ ದಿನಾಂಕವನ್ನು 31-12-2014ಕ್ಕೆ ನಿಗದಿಪಡಿಸಿದೆ ಮತ್ತು ಇದು ತಿದ್ದುಪಡಿಯ ಲಾಭವನ್ನು ಕೆಲವು ಭೂಭಾಗಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ, ಹಾಗಾಗಿ ಸಂವಿಧಾನದ ಆರನೇ ಶೆಡ್ಯೂಲಿನ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ಭೂಭಾಗಗಳಿಗೆ ಇದನ್ನು ಅನ್ವಯಿಸಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೇ ಬೆಂಗಾಲ್ ಈಸ್ಟರ್ನ್ ಫ್ರಂಟಿಯರ್ ರೆಗ್ಯುಲೇಷನ್ 1873 ಅಡಿ ಬರುವ ‘‘ಒಳರೇಖೆ’’ ಯ ಒಳಗಿನ ಭೂಭಾಗಗಳಿಗೂ ಇದು ಅನ್ವಯ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ.

 ♦ 11-12-2019: ಪೌರತ್ವ (ತಿದ್ದುಪಡಿ) ಕಾಯ್ದೆ 2019 ರಾಜ್ಯಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಅಂಗೀಕಾರವಾಗುತ್ತದೆ.

♦  12-12-2019: ಪೌರತ್ವ (ತಿದ್ದುಪಡಿ) ಕಾಯ್ದೆ 2019ಕ್ಕೆ ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿಗಳ ಅಂಕಿತ ಬೀಳುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಅದು ಈಗ ಶಾಸನವಾಗಿದೆ.

♦  13-12-2019: ಈ ರಿಟ್ ಅರ್ಜಿ ದಾಖಲಿಸಲಾಗಿದೆ.