ನವಿಲುಗಳು ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ನಂಬಲು ಆರಂಭಿಸಿವೆಯೇ?
ನೆರೆಮನೆಯ ಆರು ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಿನ ಹಸ್ತಿನ್ ದಿನಾ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೊಂದು ವಿಸಿಟ್ ನೀಡುತ್ತಾನೆ. ಮೊನ್ನೆ ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಆತ ಆಟವಾಡಿಕೊಂಡಿರುವಾಗ ಹೊರಗೆ ಇಣುಕಿನೋಡಿದರೆ ನವಿಲುಗಳ ಹಿಂಡು ನಮ್ಮ ಕಂಪೌಂಡು ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ!... ಮೆತ್ತಗೆ ಹಸ್ತಿನನನ್ನು ಕರೆದು “ಪಿಕೋಕ್ ತೂಲ”(ನವಿಲು ನೋಡು) ಎಂದು ತೋರಿಸಿದೆ. “ಅವು ಪಿಕೋಕ್ ಅತ್ತ್ ... ಪೀಹೆನ್” (ಅದು ಪಿಕೋಕ್ ಅಲ್ಲ ಪೀಹೆನ್) ಎಂದು ನನಗೇ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟು ಮತ್ತೆ ಆಟಕ್ಕೆ ಮರಳಿದ. ನನಗೆ ಆತನ ಜ್ಞಾನಕ್ಕೂ, ತಣ್ಣಗಿನ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗೂ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು. ಆರು ವರ್ಷದ ಪೋರನಿಗೆ ಪೀಹೆನ್ನಿನ ಪರಿಚಯ ಇರುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ... ನವಿಲುಗಳು ಹಸ್ತಿನನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಅರೆಗಳಿಗೆಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಹೊತ್ತು ಹಿಡಿದಿಡಲು ಅಸಮರ್ಥವಾಗಲು ಕಾರಣವೇನು ಎನ್ನುವೆಲ್ಲ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಕಾಡತೊಡಗಿದವು.
ಮೊನ್ನೆಯ ವರೆಗೆ ನವಿಲಿನ ದರ್ಶನಕ್ಕೆ ನಾವು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆವು. ನವಿಲು ಕಾಣಸಿಕ್ಕರೆ ಅವು ಕಣ್ಮರೆಯಾಗುವವರೆಗೂ ಅವುಗಳನ್ನೇ ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತ ಕಾಲಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಆದರೆ ಈಗ ನವಿಲಿನ ಪಡೆಯೇ ನಮ್ಮ ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ಪೆರೇಡ್ ಮಾಡಹತ್ತಿವೆ. ನೋಡಿ ಆಶ್ಚರ್ಯಪಡುವವರಿಲ್ಲ, ಆನಂದಿಸುವವರೂ. ಕಾರಣವೇನಿರಬಹುದು?, ಅರಣ್ಯನಾಶವೇ?, ನವಿಲುಗಳ ಸಂತತಿ ಹೆಚ್ಚಿತೇ?, ನವಿಲುಗಳು ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ನಂಬಲು ಆರಂಭಿಸಿ ಅವನ ಅಂಗಳಕ್ಕೆ ಇಳಿದಿರಬಹುದೇ?, ಪೇಟೆಯಲ್ಲಿ ಮಳೆಗಾಲದ ದಿನಗಳು ಇಷ್ಟು ಅಂದವಾಗಿರಬೇಕಾದರೆ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಗಿರಬಹುದು?
ನವಿಲು ಉದುರಿಸಿ ಹೋದ ಗರಿಯೊಂದನ್ನು ಹೆಕ್ಕಿ ಯೋಚನೆಗೆ ಇಳಿದಿದ್ದೇನೆ.
ಫೋಟೋ, ಬರಹ: ರಜತ್ ಆರ್. ಪೈ